عُروَة وُ ثقی

عُروَة وُ ثقی

بشنودی ازمن آنچه نمایش گمانه بود

سازی نواختی که نوایش شهانه بود

هرچند سواد عشق به بلندای دل فزود

نورش زدود آنچه ز جانش روانه بود

مهرازدلست ودل به هوای محبت است

ما را محبت تو دما دم بهانه بود

شهرسکوت دل به شهادت نواخت اشک

دستان گرم تو به نهایت رهانه بود

آری بریخت اشک دل ازماضی زمان

مستقبلش نشان و کمانش زمانه بود

بس کن دلا صبور باش نه اینگونه بگذرد

آوای عشق و نصرت یاران ترانه بود

توفیق ره به اذن ملک بود و بازازاوست

    ازاو طلب که موهب رحمش سرانه بود

ساز رضا و نغمه امید نصرت است

آوای چنگ عُروَة وُ ثقی کرانه بود