خوی مرتضی

ساقی چو او بود قدحش حور دلرباست

باقی چو او بود مثلش خوی مرتضی است

چون دٌر چو سر زد از کزمش هم چو فاطمه

پیرامونش عقیق یمانی و دل رباست

از گل ستان فاطمه بر خواست بوی عشق

مرغی که تا فلک بود او هم چو طوطیاست

آرام جان حسین شهید و حسن به حسن

گوشواره های گوش سمیع است که کیمیاست

آوخ چو نی نوای حسینی به زینب است

آوخ که دخت فاطمه صبرش ز ماوراست

پر پر شدند کنار حسین مر عکان ناز

هم چون رقیه کو به لقا عرش کبریاست

مرعان پر وجود و دل آرام شهر عشق

بنوشته اند به صدق همه ایام کربلاست