قرآن و عرفان رضا نصر

قرآن و عرفان رضا نصر

تفسیر قران ، عرفان و مقالات علمی
قرآن و عرفان رضا نصر

قرآن و عرفان رضا نصر

تفسیر قران ، عرفان و مقالات علمی

یاران


یاران زفـُراقِ لـب لعـلش به تـبم هی ...   

یـاران زنــســیم ســر زلـفـش زده ام می

حاشاکه بدانید چه رفت بر دل مسکین

راهی نبودش دل که نـپیمود و نکـرد  طی

شـب تا به سـحـر بـر در ارباب مـُـرُوّت

یا روز گـه ازفــَرت فـراقــش ِبــدمَـــد نی

ورَدش همه دم ذکرحبیبست و نوایش    

کی دولت جانان بدمد  ..صور و ..رهد .کی

       

امیـد عجیبی اسـت در او از قدم عـشق

انــگــار بــهــاران بــنـگـارنــد بـه مَـه دی

اشک پرده دریدست که دل را بشناسیـد

کـس دل نـدهـد ره به حـریـم و طرف وی

غیر از می حق و عسل و شیر و شرابش

زهــراب شــود ازکــنه وجودش بـزنـد قی

بـَر رُوفت نسیم سحری َگرد وجـودش

بـرآن شـــده تا هسـت بــه روبـیـده زنـد پی

چـون بـوی بهاران بـوزد از بــر یاران

تـازیِـد ســواران چـه ازشــام و چه از ری

سرخوش چو شود دل ز شَمیمِ ره جانان

هی های زنـد گاهی و گاهی بـزنــد هی           

خالق چو گواه است بداند هــمـه ذرات

دردا نـه کم از ذره بوم یا که کم از شیی

 نـصر بهـر سـجودش شــده پر آه دما دم

 گه بـاز دمـش آهــی و گه بـاز دمـش ای

این و آن



                            این و آن                              


این را بــدیـــد می و مــنـــم مـنـتـظـر بـه آن

آن را نـــمــا و ایــن بــسـتـان از ورای جــان


آن گـراز ایـن بـُـودی نــبُـودی آن و آنـچـنان
ایـن هـا ازآن وآن ازایـن اســت بـسی نـهان

تاهست ونیست چون هی ونی باتواست ریش

ای هی به نی نـوازکه شــوی های و هـوی آن
آن نیـست حـتـم هست که اگـرنیست،بـودعـدم

آن ازعـدم بود که نشان نیـست از ایـن و آن

کان سوی و بوی و روی نـدارد تو را سروش

خاطـرمــده به تـفرقه و جـوش وکـوش به آن
نک هوش را بگـوش بـده کان شـود سروش

هــرگـزمــپــوش پـوشـش پــوشـــال ایـن و آن

هـــم ایـن و آن بکـشـت مــرا آخـــرای زمـان

ای جان جان بیا که مرا رفـت زخود نـشـان

چـون آن نـصـراین بشـود, نـصـرشـود از آن
فـرخ خـطابـه ای بــنـگارد ز ســـوی جــان

 

آیینه




آیینه عشق

چند گاهیست که درد است مرا در سینه

به ندای دل محزون بشکست آیینه

نقش من بد بنماید بمن آن قاب نکو

یا که تصویر من آن است و گواه آیینه

هاتفی گفت ندم در همه جا با همه کس

کز دم ودم زدنت تار شدست آیینه

گر خوری لقمه پاک و بویی از علم بری

قول و فعل تو کر کس همه جا آیینه

چشمه علم وادب بینش آن جام طلاست

که شود محضر ارباب هنر آیینه

بلکه مخلوق زمینند همه نور سرا

خوشی وهستی و مرگ و بلاست آیینه

ای که بودی همه جا ظلم و پلیدی و سیاه

دست قدار طبیعت توراست آیینه

کشتی نوح و خلیل و گذر از آتش و دود

دم عیسایی و موسی و عصا است آیینه

دیده جان بودت جام جهان بین ببین

ابر و باد و مه وخورشید و فلک آیینه

بارالهی اگرت منت و توفیق عبادت باشد


آشنا ساز عشق

 
  ساز عشق        

     آشنا (رازهای .....هستی )            

  ای آشنا ای آشنا   بهر خدا صبری نما      

آخر چرا جور و جفا    با ما بیا بر خوان نوا     

 مهر ومحبت شدشفا ..... چنگی بزن آمد دوا     

    هردم به شکر ولطف او       

    دستی برآریم بردعا    

 شادان و خندانم از این  ........ کز تو ندارم بر ترین  

   گر تو نبودی مایلم ..........افتاده بودم بر زمین   

  دستت به نازم جان دوست ....چون خلقتت شاهد براوست  

   سیما گواهی میدهد ....از اولین و آخرین   

          خوبت بخوانم ای قرین از آسمانها و زمین     بل ذره ات دارد سخن با جسم وبا جان آفرین   

   از ذره تا ملک برین ..ارث هوا است و زمین   یک پرده درخورشیدو مه  کورا کمالست به یقین  

 یک پرده دراصل زمین اورا سه لایست به قرین     این پرده های بطن او باشد تو را تا یوم دین  

  ظاهر پرستان رابگو گوهر بروید تو به تو     هر چهار جوی این زمین دارد نظام وملک ودین 

  درُ دانه آید ز آسمان خرم کند ملک جهان      چهارت شود درملک جان  شیر وشراب وانگبین

باید بخوانی پنج را   تا که بخوانی ماجرا   پنج آیه روح برین.. چون طره یک گیسو ببین     

  نوح نبی الله ( خود سازی )

 درعالم نور نبی کشتی بسازم در سبیاودر تفکر     
با زادو توش روح و جان دریا و طوفان شد قرین   
  او در تفکر ماه بود نورش زشمس وشاه بود      

   ازهفت خوان بر ترین   ریشه بُود در این گذر

                          سوز عشق  ابراهیم خلیل الله    

  تا که بیامد آن خلیل شه زاده سرو جلیل

         شمسش نتانست ره زند از بارگاه مرسلین       

   آن بت شناس وبت شکن شد آتشش ملک ختن

         دادش تبر بردوش بت  کو بود تنها در کمین                                                               

                                          زد تا بدانجا در جهان  افلاک دارد این نشان

    عشقش به قربانگاه برد   تا بو بگو یند آفرین

طو ر عشق   موسی کلیم الله نمای عقل  جاودانی      

      موسی به کوه طور شد     با آتشش منصور شد

     حکمش به داد آن نور کل    باعلم ودانش شد اجین

  گفتش بباید این عصا       باشد تو را نور سرا    

      عقل است باید هر دمت   باشد تو را یار و قرین

صو ر عشق        

  عیسی نمای روح و عشق   

برخود نوشت و شد سرشت    

      دم را چنان بر مرده زد....... کان مرده درشد ازیمین

     افلیج و لنگ و پیس و کور ،  شد شادمانه از ظهور

     یا لطف مستور افق.......... تابید و بر زد از شعور

رسو ل عشق   انسان کامل             

  مستم که تا گویم از این    احمد بیامد از یمین  

          گلها همه خوش بو بُودند  لیک احمد است از ما بدین     

        آن مرسل نور و نفس ..............ختم سواران است و بس

     بر کوش بر جه از قفس

هم ره به جو از صالحین    

       رفت تا به معراج افق .........خلقت گرفت و بو و ذوق

       تحفه است و را ما فوق .........فوق اقربه اسم رب دین

        عطر صفای مقدمش ........ ازفرش سر زد تا به عزش

                        شدتا به جایی مرکبش ........   کو گفت بسوزم از قرین                 

شراب عشق       

      نک آسمان آبی بُودست

نصر را می نابی بوُدست     

      ساقی جو شه تابی بُدست

هرچه به جویی خود ببین      

 

الـهـامـات حــق




  الـهـامـات حــق                                                                                  
بـهاران شــد روان از سوی جانان

                        به گاه صبـحــدم بـا شـــور وحـالـی 

  چـنان زد پـرتـوش بـرجان و بـر دل

                        کــه عـالـم را نـبـاشــــد زان مثـالی


نــسیـم روح بـخـشش در لــطافـت

                        به صـوت حــوربــُـود اورا خـیـالـی

گهی بـرهـوش و گـه بیهوش بودم 

                        شـــنــــودم رازهـــای پـــرکـــمــالـی

هـــزارانــش بــود او در وصــف امـا

                        لـغـت را ره نـبــاشــــد آن حـــوالـی

 دو صــد فـریاد و لـب خاموش از وجد

                       مـحـالــم بــودوحـــالــم شــد مـحـالی


خــرامـان آمـــد او بـا دسـت پــر گـل

                        چـومـحـبـوبی کـه حـال آیــدبه قالـی

    نـه مـن بـاشـم رهـانـم ایـن چنین می

                        کـه شــوریـکـدمـش مانــد به سالـی