الـهـامـات حــق

  الـهـامـات حــق                                                                                  
بـهاران شــد روان از سوی جانان

                        به گاه صبـحــدم بـا شـــور وحـالـی 

  چـنان زد پـرتـوش بـرجان و بـر دل

                        کــه عـالـم را نـبـاشــــد زان مثـالی

نــسیـم روح بـخـشش در لــطافـت

                        به صـوت حــوربــُـود اورا خـیـالـی

گهی بـرهـوش و گـه بیهوش بودم 

                        شـــنــــودم رازهـــای پـــرکـــمــالـی

هـــزارانــش بــود او در وصــف امـا

                        لـغـت را ره نـبــاشــــد آن حـــوالـی

 دو صــد فـریاد و لـب خاموش از وجد

                       مـحـالــم بــودوحـــالــم شــد مـحـالی


خــرامـان آمـــد او بـا دسـت پــر گـل

                        چـومـحـبـوبی کـه حـال آیــدبه قالـی

    نـه مـن بـاشـم رهـانـم ایـن چنین می

                        کـه شــوریـکـدمـش مانــد به سالـی